Ah Ölüm

Katmandu da, Bagmati Nehri'nin kıyısında ki
Pashupatinath tapınagında çektim bu fotoğrafı.
Gezdiğimiz tüm yerlerin hissettirdiği duyguların aksine
ölümün o ağır havası karşılamıştı beni orda.
Hani hep uzaklaştırırız ya bu duyguyu,bu düşünceyi kendimizden,
hani hiç kimseye yakıştıramayız ya bu gidişi,hani burda konukluğumuz sonsuzmuş gibi davranmayı seçeriz ya,
Pashupatinath'ta hissettiklerim öyle değildi.
İnsanın karşılaşmamaya imtina gösterdiği bir durumla
burun buruna gelmesi gibiydi.
Bir değil bir kaç ölüm vardı ve
yakınları kabullenilesi en zor ayrılığı yaşıyordu acıyla.
"Ah ölüm" diye geçirdim içimden karşımda yakılan cesetlere bakarken.
Yok olmanın son fotoğrafıydı içime yansıyan.
Ölümü uğurlamanın türlü şekilleri olsada,kimi toprağa,
kimi suya,kimi dumana küle karışsa da,
hayatın durmadığını, akıp gittiğini,tutamadığımızı
haykırıyor her seferinde bize ölüm.
Randevusuz gelip,açmadığımız kapılardan giren bir son varken
ne çok şeyi dert edindiğimi düşündüm.
Kalbimde, beynim de ne çok olmazlar biriktirdiğimi ,
sürekli bendler kurduğumu akıp giden hayatıma.
Bu ömür benimse ve benimle sonlanıyorsa,bedenim,gölgem,sesim,
hatta sessizliklerim bile yok oluyorsa benimle beraber,
önce ben sarılmalıydım kendime,geriye ne kaldıysa ömrümden sahiplenmeli,
yaşamımı yaşanacaklar listesinden almalıydım.
Pashupatinath'da çektiğim ve gece yatağımda
gözlerime takılı kalan bu fotoğrafla
tüm karamsarlıkları iteleyerek yepyeni listeler yaptım uzadıkça uzayan.

Büyütecek çocuklarım,
Söyleyecek sözlerim,
Görecek sevdiklerim,
Tutacak ellerim,
Yazacak öykülerim,
Gidecek yollarım,
Çekecek fotoğraflarım,
.
.
.
Ve her şeyiyle yaşamak istediklerim var daha "ey ölüm".

Ben hoşgeldim hayatıma yeniden,peki ya siz?