Adı Bitlis'ti....

Gücü erken tükenmiş,yorgun bir günümde rastladım ona.
Uzun çok uzun yollar aşıp ulaşmıştım yanına.
O da yorgun ve bıkkındı,başını puslu bir dağa yaslamış öylece yatıyordu.
Adını sordum,sessizce "BİTLİS" dedi.
Hali kalbime ayandı konuşmadı,konuşmadım.
Suskunluğunun feryadı kulaklarımı tırmalıyordu başka bir ses duymadım.
Kıvrıla kıvrıla akan bir deresi vardı,mavisi çalınmış,sıcaktı susamıştım,

çöplerle kirletmişlerdi suyunu içemedim.
Üstü başı yıpranmış,eli yüzü kirlide olsa bir çocuk kadar güzeldi,

kalbine üç saksı çiçek ekmişti
son anda bir tek onu gördüm,umutlandım.
Ama hep gelipte göremeyenler,görüpte derdini anlamayanlar,anlasalarda sırtlarını dönüp gidenler gibi bende bir an önce ordan kaçmak istedim.
Kalamadım,aslında en çok burda kalmam gerekirdi

diye düşünerek ayrıldım ordan.

Arkamda,

beş minare gölgesinde,ellerini tutmayı ,

başını okşamayı unuttuğum,
öksüz bir çocuk gibi kalan"BİTLİS"affet beni.